Psychosomatyka

admin

PSYCHOSOMATYKA      

Psychosomatyka to „dział medycyny badający wzajemne związki między zaburzeniami psychicznymi i somatycznymi, a w szczególności – uwarunkowania powstawania i leczenia zaburzeń – psychosomatycznych.”.

STUDIUM PSYCHOSOMATYKI

zapraszamy absolwentow studiów wyższych na roczne kształcenie uzupełniające.

szczegóły na : www.psychosomatyka.com.pl

Psychosomatyczne aspekty choroby Alzheimera

admin

Kazimierz Kopczyński
Uniwersytet Łódzki

źródło: J.Pańczyk (red.), Forum Pedagogów specjalnych XXI wieku, tom VII, 2007 (w druku)

PSYCHOSOMATYCZNE ASPEKTY CHOROBY ALZHEIMERA

Dopóki jesteśmy względnie młodzi i sprawni, nie mamy pojęcia, jak wiele procesów, których wyłącznym panem jest mózg, toczy się automatycznie. Tymczasem o ile możliwa jest wymiana serca, nerki czy stawu, o tyle mózgu nie da się niczym zastąpić, bo stanowi on o naszej indywidualności, zawiera bagaż pamięci, który potwierdza naszą tożsamość. Nie zamienimy go na tak zwaną tabula rasa, bo nowy mózg to nowy człowiek.

                                                    Stanisław Lem

Życie jest przedsięwzięciem twórczym. Realizuje się na wielu poziomach, różne są więc poziomy spełnienia. […].  Jesień życia to okres, kiedy życie staje się całością, kiedy zamyka się krąg i spełnia cel.

                                                    Deepak Chopra

 

Leczyć jak to łatwo powiedzieć…

admin

Fragment publikacji dr n.med. Apoloniusza Madeja
pt.,, Leczyć jak to łatwo powiedzieć…”

Choroby psychosomatyczne

 

(…) Na zakończenie pragnę poruszyć , jeszcze zagadnienie chorób psychosomatycznych, jako tej dużej części ludzkiej patologii, wokół której nawarstwiło się do tej pory w społecznym rozeznaniu chyba najwięcej niejasności, fałszywych sądów i wyobrażeń, zwłaszcza w odniesieniu do leczenia tych chorób. Sprawa nie jest bagatelna, jako że chodzi tu przykładowo o chorobę wrzodowa żołądka i dwunastnicy, spastyczne i wrzodziejące zapalenia jelita grubego, szereg chorób serca (zawały w młodym wieku) i układu krążenia układu oddechowego, wiele chorób skóry. Sama nazwa wspólna tych chorób przyjęta już dawno w okresie rozwoju medycyny psychosomatycznej na Zachodzie najlepiej oddaje współistnienie; współuczestnictwo dwóch głównych czynników w powstawaniu i rozwoju chorób psychosomatycznych – psychicznego i cielesnego. Ten czynnik psychiczny to określona konstelacja cech i mechanizmów obronnych osobowości, destrukcyjnych wewnętrznych konfliktów, nastawień i napięć psychicznych, a więc mówiąc ogólnie – takich dynamizmów psychicznych które w innej sytuacji lub u innych ludzi cechujących się odmiennymi relacjami między psychiką, a ciałem – wywołują nerwice. Z kolei czynnik cielesny związany jest ze swoiście zmniejszoną odpornością biologiczna pewnych układów, czy narządów w organizmie człowieka. To miejsce zmniejszonej odporności (o mniejszej wartości biologicznej) może mieć różną naturę i odmienne przyczyny, poczynając od uwarunkowań genetycznych, a kończąc na osobniczej utracie w ciągu życia pierwotnej odporności poszczególnych narządów w wyniku infekcji, intoksynacji, czy urazów innej natury biologicznej. To miejsce zmniejszonej odporności biologicznej w organizmie samo przez się nie przesądza o nieuchronności powstania i rozwoju choroby cielesnej. Jest natomiast jakby czułym rezonatorem, który pierwszy zaczyna "brzmieć" w sytuacji przekraczania przez człowieka określonej granicy bezpiecznego, "bezkarnego" spiętrzania się w nim wzmiankowanych wyżej destrukcyjnych dynamizmów psychicznych.

Człowiek jako układ energetyczny

admin

ZDROWIE PSYCHICZNE
NR 1-2  (ROK XXXVIII) 1997

Kazimierz Kopczyński

 CZŁOWIEK JAKO UKŁAD ENERGETYCZNY

 

Światło i duch, ono władające w dziedzinie materii,
on – moralności, oto najszlachetniejsze
ze wszystkich niepodzielne energie.

Goethe

   

Wstęp

  Człowieka charakteryzuje przede wszystkim energia. Ta stara prawda – od dawna znana w Japonii (japońskie słowo byo-ki (choroba) oznacza zaburzenie energii), Chinach (przepływ energii oceniano na podstawie szczegółowych map zawierających system kanałów energetycznych, punkty akupunkturowe) i In­diach (jogowie stworzyli sztukę regulowania energii przez kontrolę oddechu)
– w XX wieku została wielokrotnie potwierdzona przez fizykę i biologię. Ale dopiero wyniki najnowszych badań naukowych, m.in. w zakresie genetyki i biologii komórki, pokazują jak wielkie znaczenie może mieć pełne uświado­mienie sobie tej prawdy.

Zasadniczym wnioskiem wynikającym z wielu współczesnych badań, doty­czących przemian energetycznych w ustroju żywym, jest potwierdzenie genetyczno-środowiskowych uwarunkowań większości chorób, a także procesu sta­rzenia się organizmu. Procesy chorobowe uwarunkowane przez geny nie muszą wiec mieć nieuchronnego charakteru. Optymistyczne perspektywy nie wiążą się tylko z inżynierią genetyczną i terapią genową, ale także, a nawet przede wszystkim,  ze zmianami czynników środowiskowych. Środowisko w tym kontekście dotyczy nie tylko wody, powietrza i gleby, ale również artykułów spożywczych, sposobu życia, ekspozycji zawodowej, leków i wszelkich aspek­tów wzajemnych relacji człowieka z otoczeniem.

U progu XXI wieku dokonuje się zmiana paradygmatu w genetyce i medy­cynie. Nowe drogi wytyczać będzie medycyna holistyczna, której obiektem badań staje się człowiek jako układ energetyczny i jedność psychosomatyczna.